آیا توصیه به تنفس عمیق و آرام در هنگام استرس، مبنای علمی دارد؟
توصیه به انجام تنفس عمیق و آرام در هنگام استرس، چیز تازه‌ای نیست. ممکن است خود شما به تجربه متوجه این مسئله شده باشید، مثلا قبل از انجام یک سخنرانی در جمع، ناخودآگاه یک نفس عمیق می‌کشید و می‌بینید که بخشی از استرس شما، ناپدید شده. همچنین این کار توسط بزرگ‌ترها هم به کودکان و نوجوان‌هایشان توصیه می‌شود تا نگرانی یا حتی خشم را بتوانند کاهش بدهند. در تمرین‌های یوگا و ریلکسیشن هم تنفس صحیح آموزش داده می‌شود.
سؤالی که اینجا مطرح می‌شود این است که آیا تنفس عمیق و آرام، واقعا با یک پایه علمی، باعث آرامش می‌شود؟ یا اینکه صرفا یک چیز تلقینی است یا با پرت کردن حواس ما از موضوع استرس و متوجه کردن ما به یک موضوع جانبی کار خودش را می‌کند؟ در این صورت آیا هر کار جانبی دیگری نمی‌تواند عین این کار را بکند؟
خب، دانشمندان مدت‌ها روی این قضیه کار کرده‌اند و سرانجام به پاسخ قطعی رسیده‌اند:
در بخش ساقه مغز ما، بخشی وجود دارد که الگوی تنفس ما را مشخص می‌کند و تعیین می‌کند که با چه سرعت و عمقی، تنفس کنیم. در سال 1991، سلول‌های عصبی یا نورون‌های مسئول این کار با دقت بیشتری مشخص شدند و مشخص شد که تشکلاتی موسوم به pre-Bötzinger این کار را می‌کنند.
بعد توجه این دانشمندان به رابطه وضعیت احساسی و تنفس جلب شد. تحقیقات آنها نشان داد که بین این ساختار pre-Bötzinger و ساختار یا خوشه سلول عصبی دیگری در ساقه مغز، ارتباطی وجود دارد. این خوشه دیگر سلولی، موسوم به لوکوس سرلئوس، روی میزان برانگیختگی ما تأثیر می‌گذارد
به عبارتی دانشمندان یک مدار عصبی را پیدا کردند. مدار عصبی که در آن تعداد تنفس، روی وضعیت برانگیختگی و سطح آرامش یا تنش ما، تأثیر می‌گذارد.
پس واقعا یک رابطه ارگانیک بین تنفس و حس و حال ما وجود دارد.
