چرا ما از عبارات پرُکننده مثل «اوم» یا «می‌دانی»، در صحبت‌هایمان استفاده می‌کنیم؟
برخی اوقات مردم به کسانی که می‌توانند بدون وقفه و با شیوایی صحبت کنند و منظورشان را برسانند، غبطه می‌خورند. همه این توانایی را ندارند، در این میان برخی عادت کرده‌اند که مرتب در صحبت‌هایشان از عبارات و صداهای پرکننده استفاده کنند. این عبارات به خودی خودی معنایی ندارند و اگر به کلی از صحبت حذف بشوند، معنای جمله تغییری نمی‌کند. این عبارت و صداهای پرکننده چیزهایی هستند مثل: «اووم» یا «می‌دانی».
اما آیا واقعا هر کسی که این عادت را داشته باشد، کسی است که فاقد بیان شیوا است و با گفتن این عبارات پرکننده می‌خواهد برای خودش زمان بخرد تا بتواند جمله بعدی را در ذهنش بسازد؟
زبان‌شناسان و روانشناسان عقیده دیگری دارند و کاربردهای متفاوتی برای عبارات پرکننده پیدا کرده‌اند:
1- مؤدب بودن و یا دادن فرصت به خود برای تکانه‌ای پاسخ ندادن
فرض کنید که از شما دعوت شود که در یک مهمانی شرکت کنید یا در همایشی شرکت کنید. شما هم به کل علاقه‌ای به این کار ندارید یا اصلا وقتتان پر است. شما می‌توانید یک «نه»، به صورت بی‌درنگ بگویید یا کمی درنگ کنید و یک «اوم» بگویید و آرام بگویید «نه».
در این صورت معمولا «نه» دومی پذیرفتنی‌تر است و از آن تعبیر به بی‌ادبی نمی‌شود.
به علاوه ادا کردن عبارات پرکننده، مقداری وقت به شما برای دادن پاسخ آری یا نه می‌دهد.
2- فرصت دادن به شنوندگان برای همگام شدن با سرعت سخنرانی شما
حالا فرض کنید که دارید در مورد موضوع کمی پیچیده توضیح می‌دهید و سخنرانی می‌کنید. شما این توانایی را دارید که خیلی سریع توضیح بدهید. اما باید به شنونده کمی وقت بدهید که با شتاب توضیح شما، همگام شود. در این صورت باز هم عبارات پرکننده، گزینه مناسبی هستند.
3- فرصت دادن برای خود پیدا کردن یک واژه یا چیزی که فراموش کرده‌اید
4- جلب توجه مخاطب به اینکه شما می‌خواهید یک چیز مهم بگویید
5- عبارات پرکننده شاید نشانه دروغگویی هم باشند!
دروغگوها معمولا به تکاپو می‌افتند که دیگران را قانع کنند که واقعا دارند راستش را می‌گویند. آنها ناخودآگاه از عبارات پرکننده بیشتری استفاده می‌کنند.
