نوع متفاوتی از درد قلب: آنژین واریانت

در سال 1959، دکتر پرینزمتال همکارانش یک گروه از بیماران مبتلا به آنژین واریانت را شرح دادند. این بیماران معمولاً در هنگام استراحت و نه فعالیت فیزیکی یا فشار روحی، دچار درد سینه می‌شوند و ثبت ECG در حین درد به جای نزول قطعهٔ ST، صعود قطعه ST را نشان می‌داد که با فروکش کردن درد برطرف می‌گردید (شکل 4 ـ 9). گاهی اوقات، حملات ناراحتی قفسه سینه با درجات متغیری از بلوک گره دهلیزی ـ بطنی یا اکتوپی بطنی همراه می‌باشد ولی MI پدیدهٔ نادری است. بیماران مبتلا به آنژین واریانت اغلب فاکتورهای خطرساز معمول آترواسکلروز را ندارند، اگرچه غالباً سیگار مصرف می‌کنند. آنژیوگرافی این بیماران نشان می‌دهد که آنژین واریانت درنتیجه اسپاسم شریان کرونر ایجاد می‌شود که این اسپاسم یا در محل پلاک آترواسکلروتیک یا در عروق کرونر طبیعی در آنژیوگرافی، اتفاق می‌افتد.

در طی کاتتریزاسیون قلبی، ممکن است با تزریق استیل کولین یا ارگونوین به داخل عروق کرونر، اسپاسم شریانی روی دهد. بعلاوه، از متاکولین که یک داروی مقلد پاراسمپاتیک است برای اسپاسم شریانی که در اثر تماس یا سرما (برای مثال، تست Cold pressor) آلکالوز شدید (مثلاً هیپرونتیلاسیون شدید در طی تزریق وریدی محلول بافرآلکالوئیدی)، و تجویز هیستامین، روی می‌دهد.

مهارکننده‌های کانال کلسیم، به تنهایی یا در ترکیب با فرآورده‌های طولانی اثر نیترات در درمان بیماران مبتلا به اسپاسم شریان کرونر بسیار مؤثر می‌باشند. این داروها درمان انتخابی بیماران مبتلا به آنژین واریانت می‌باشند. استفاده از بتابلوکرها در بیماران مبتلا به آنژین وازواسپاتیک ممنوع می‌باشد زیرا مسدود ساختن اثرات گشادکنندگی عروق ناشی از تحریک گیرنده‌های β₂ ممکن است باعث فعالیت گیرنده‌های آدرنرژیک آلفا که دیگر مانعی در برابر خود ندارند شده و انقباض عروقی رخ دهد. در بیمارانی که علیرغم حداکثر درمان طبی، دچار حملات مداوم اسپاسم شریان کرونر می‌باشند، ممکن است استنت داخل عروق کرونر گذاشته شود.