پیشنهاد کتاب و فیلم: مرگ و دختر جوان

10

بی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گمان کسانی که نمایشنامۀ مرگ و دختر جوان نوشتۀ آریل دورفمن را خوانده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اند یا فیلمی را که رومن پولانسکی براساس این نمایشنامه ساخته، دیده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اند در ستایش هر دو اثر با این مترجم همنوا خواهند بود. آریل دورفمن در این مقاله چگونگی شکل‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گرفتن فکر این نمایشنامه و نوشته‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شدن آن را برای ما تعریف می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند:

هشت نه سال پیش که ژنرال اوگستو پینوشه هنوز دیکتاتور شیلی بود و من هنوز در تبعید بودم، خرده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خرده موقعیتی دراماتیک در ذهنم شکل گرفت که بعدها هستۀ اصلی مرگ و دختر جوان شد. اتومبیل مردی در جاده خراب می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود و غریبه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای زودآشنا و مهربان او را با اتومبیل خود به خانه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رساند. همسر این مرد که یقین دارد صدای غریبه صدای شکنجه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گری است که چند سال قبل به او تجاوز کرده، این مرد را از دست شوهرش درمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آورد و مصمم می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود او را محاکمه کند. بارها و بارها نشستم تا این مضمون را در قالبی که به گمان خودم رمان می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌بود به قلم بیاورم. اما بعد از چند ساعت کار و سیاه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کردن چند صفحه، خسته و نومید دست از کار کشیدم. جای یک چیز اساسی خالی بود. مثلاً برای خودم روشن نبود که شوهر این زن چه کسی است و حتی اگر حرف همسرش را باور کند در برابر خشونت او چه واکنشی نشان می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهد. همچنین زمینۀ تاریخی ماجرا و پیوندهای نمادین و پوشیدۀ آن با کل زندگی آن کشور، یا به عبارت دیگر دنیای فراتر از محیط محدود و بیم‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌زدۀ خانۀ آن زن برای من روشن نشده بود. استفاده از فورسپس برای کمک به نوزاد برای بیرون‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آمدن از زهدان شاید لازم بشود اما من خوشبختانه این را آموخته بودم که وقتی شخصیت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها نمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهند به دنیا بیایند فورسپس ممکن است به آن‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها آسیب بزند و زندگی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شان را چنان کج و معوج کند که چاره‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ناپذیر باشد. شخصیت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های سه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گانۀ من می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌بایست مدتی در انتظار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ماندند.

8-18-2014 9-26-32 AM

اما انتظار این شخصیت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها به درازا کشید. فقط بعد از بازگشت دموکراسی به شیلی در سال 1990 و برگشتن من و خانواده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ام به وطن و ماندگارشدن در آنجا بود که سرانجام دریافتم این ماجرا چگونه باید روایت شود.

میهن من در آن زمان (و فکر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنم هنوز هم) در مرحلۀ پرتب و تاب گذار به دموکراسی بود. اما پینوشه هرچند دیگر رئیس‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌جمهور نبود هنوز فرماندۀ کل قوا بود و هنوز می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانست کودتایی دیگر برپا کند، البته در صورتی که مردم سر به عصیان برمی‌داشتند یا دقیق‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تر بگویم تلاش می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کردند رژیم گذشته را به جرم نادیده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گرفتن حقوق بشر مجازات کنند. دولت جدید ناچار بود برای اجتناب از آشوب و درگیری مداوم راهی بیابد تا هواداران پینوشه که هنوز مراکز اصلی قدرت را در قوۀ قضاییه در سنا و شوراهای شهر و بخصوص در اقتصاد در دست داشتند از او نرنجند و بیگانگی نکنند. در عرصۀ حقوق بشر، رئیس‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌جمهور منتخب ما پاترشیو آیلوین (Patricio Aylwin) برای مقابله با این سردرگمی‌ها، کمیسیونی –با عنوان کمیسون رتیگ که همنام رئیس هشتادسالۀ آن بود- تشکیل داد تا در مورد آن بخش از جنایات دیکتاتوری که منجر به مرگ یا احتمال مرگ، شده بود تحقیق کند اما نه نامی از مقصرین ببرد و نه دربارۀ آن‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها قضاوت کند. این گامی اساسی در درمان کشوری بیمار بود. بدین ترتیب حقیقت ترور و خفقانی که بر ما مسلط کرده بودند، حقیقتی که ما همواره در خلوت خود و به گونه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای جسته‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گریخته از آن خبر داشیم و حرف می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌زدیم سرانجام به گونه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای رسمی تأیید می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شد و برای همیشه صورت تاریخ رسمی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گرفت و ما می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانستیم آن اجتماع پاره‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌پاره از اختلاف و نفرت را پشت سر بگذاریم و چیزی از نو بیافرینیم. از سوی دیگر عدالت اجرانشده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ماند و تجربۀ دردناک صدهاهزار قربانی دیگر، یعنی کسانی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌که جان به در برده بودند از دیده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها پنهان می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ماند. آیلوین می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کوشید از بین دو گروه، یعنی کسانی که خواهان سرپوش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌نهادن بر گذشته بودند و کسانی که بر افشای آن پا می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌فشردند راهی میانه پیش بگیرد.

من که شیفته‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌وار ناظر فعالیت کمیسون در اجرای این وظیفۀ دشوار بودم رفته‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رفته به این نتیجه رسیدم که کلید حل داستانی که از سال‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها پیش در سرم نطفه بسته بود در همان جاست. ماجرای دزدیدن آن مرد و محاکمۀ او می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌بایست نه در کشوری پامال دیکتاتوری بلکه در کشوری رخ می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌داد که در حال گذار به دموکراسی بود و بسیاری از شهروندانش آزرده از زخم‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های پنهانی با بلاهایی که بر سرشان آمده بود دست به گریبان بودند و بسیاری دیگر بیمناک از این بودند که جنایاتشان برملا شود. این نیز برایم روشن شد که اگر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهم شوهر زن شکنجه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دیده به حق نگران عواقب آن آدم‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دزدی باشد باید او را عضو کمیسونی مشابه با کمیسون رتیگ معرفی کنم. کمی بعد این نیز برایم روشن شد که قالب این روایت می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌بایست نمایشنامه باشد نه رمان.

8-18-2014 9-23-43 AM

کار، کاری پرمخاطره بود. بنابر تجربه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دانستم که فاصله‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گرفتن اغلب بهترین یاور نویسنده است. می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دانستم که بررسی رویدادها در زمان حال یعنی وقتی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌که هر روز بیخ گوش ما اتفاق می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌افتند این خطر را دارد که به سوی مستندسازی و واقع‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گرایی بیش از حد بلغزیم و آزادی در آفرینش را از دست بدهیم. به جای اینکه بگذاریم شخصیت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها خودشان به صحنه بیایند و ما را غافلگیر کنند، تلاش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌مان صرف این بشود که آن‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها را با رویدادهایی که دور و برمان اتفاق می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌افتد سازگار کنیم. این را هم می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دانستم که بسیاری از هموطنانم تیغ انتقاد بر سرم می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کشند که درست در زمانی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌که می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌بایست محتاط و صبور باشیم با یادآوری آثار درازمدت وحشت و خفقان بر مردم، داغ همگان را تازه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنم.

اما احساس می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کردم که هرچند در مقام شهروند می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌بایست مسئولیت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌پذیر و معقول باشم، در مقام هنرمند ناچارم به ندای شخصیت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های مخلوق خودم پاسخ بدهم و سکوت را بشکنم، سکوتی را که بر دوش بسیاری از هموطنان خاموشی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گزیده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ام سنگینی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کرد چرا که می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ترسیدند حرف‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌زدنشان مایۀ «دردسر» دموکراسی نوپای شیلی بشود. آن روز معتقد بودم و امروز نیز معتقدم که راه جلوگیری از تکرار مصائبی که خود بر سر خود آورده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ایم پنهان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌داشتن این مصائب نیست، بلکه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌بایست آن فجایع تلخ و نیز امیدهای نهفته در پشت آن‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها را پیش چشم همگان بگذاریم و بدین طریق دموکراسی شکنندۀ خود را تقویت کنیم.

وقتی شروع به نوشتن کردم دیدم شخصیت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کوشند از پرسش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هایی سر در بیاورند که بسیاری از شیلیایی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها در خلوت با خودشان مطرح می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کردند اما علاقه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای به بردن آن به میان جمع نداشتند. کسانی که شکنجه شده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اند چگونه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانند با شکنجه-گرانشان در یک جا همزیستی داشته باشند؟ تا زمانی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌که ترس از حرف‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌زدن بر همه جا سایه انداخته، چگونه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌توان کشوری را که زخم‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خوردۀ سرکوب و خفقان است درمان کرد؟ در مملکتی که دروغ عادت همگان شده، چگونه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌توان به حقیقت دست یافت؟ چگونه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانیم گذشته را زنده نگه داریم بی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آنکه زندانی آن بشویم؟ چگونه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانیم گذشته را فراموش کنیم و در عین حال از خطر تکرار آن درامان بمانیم؟ آیا درست است که برای تأمین آرامش، حقیقت را فدا کنیم؟ همچنین چشم‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌پوشیدن بر گذشته و حقیقتی که این گذشته در گوش ما زمزمه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند یا فریاد می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌زند چه عواقبی دارد؟ آیا مردم آزادند در زمانی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌که خطر مداخلۀ نظامی سایه بر سرشان انداخته، پی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌جوی عدالت و برابری باشند؟ و با توجه به همۀ این حرف‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها آیا می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌توان از خشونت پرهیز کرد؟ و نیز تک‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تک ما در قبال آنچه بر ستمدیدگان رفته تا چه حد مسئولیت داریم؟ و شاید مبرم‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ترین معضل: چگونه با این مشکلات رو به رو بشویم که وفاق ملی که عامل سازندۀ ثبات دموکراتیک است از میان نرود؟

بعد از سه هفتۀ پرتب و تاب، مرگ و دختر جوان آماده بود.

این نمایشنامه اگرچه تعارضات پنهانی را که زیر پوست ملت وجود داشت برملا می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کرد و بدین ترتیب امنیت روحی مردم را به خطر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌انداخت، این قابلیت را هم داشت که ابزاری باشد برای کند و کاو در هویت ما و راه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌حل‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های متضادی که در سال‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های آینده در دسترس ما قرار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گرفت.

انبوهی از پیام‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های ارسالی از جانب تخیل معاصر، و به طور اخص آنچه از طریق رسانه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های جمعی به ما می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رسد به ما اطمینان می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهد که بیشتر مشکلات ما، راه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌حل-های آسان، زودیاب و آرامش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌بخش دارد. این گونه استراتژی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها، به نظر من نه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تنها تجربه-های بشری را خوار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شمرد و آن را تحریف می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند بلکه در مورد شیلی یا هر کشوری که رفته‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رفته از دورۀ تعارضات و مصائب بسیار بیرون می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آید، چیزی بی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌بهره از خلاقیت است و رشد و بلوغ اجتماع را متوقف می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند. من خود احساس می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کردم که مرگ و دختر جوان با رویکردی ارسطویی به این تراژدی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌پردازد یعنی اثری هنری است که می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تواند با ایجاد شفقت و هراس به اجتماع کمک کند تا خود را بپالاید؛ به عبارت دیگر تماشاگر را وادارد با معضلاتی رو در رو بشود که اگر افشا نگردد ممکن است به نابودی اجتماع انجامد.

8-18-2014 9-24-53 AM

(نمایشنامه مرگ و دختر جوان توسط  حشمت الله کامرانی به فارسی ترجمه شده و توسط انتشارات ماه ریز منتشر شده است، متأسفانه فعلا نسخه الکترونیک کتاب برای فروش در سایت فیدیبو قرار داده نشده و در فروشگاه‌های آنلاین هم نسخه کاغذی کتاب برای فروش وجود ندارد.)

با طرح این نکته می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهم تأکید کنم این نمایشنامه همچون بسیاری از نوشته-های پیشین من، از رمان و داستان کوتاه و شعر و نمایشنامه، محدود به شیلی نمی-شود بلکه مشکلاتی را مطرح می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند که در سراسر جهان، در سرتاسر قرن بیستم و در سراسر تاریخ بشر در طول اعصار یافت می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود. این نمایشنامه، صرفاً در مورد کشوری نیست که می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ترسد و در همان زمان محتاج است که ترس خود و زخم‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های خود را درک کند؛ همچنین صرفاً به آثار درازمدت شکنجه و خشونت بر انسان و بر پیکر زیبای سرزمین ایشان نمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌پردازد بلکه مضامینی دیگر را نیز مطرح می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند که همواره دغدغۀ من بوده است: اگر زنان قدرت را به دست بگیرند چه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود؟ چگونه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانی حقیقت را بگویی وقتی صورتکی که بر چهره زده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای سرانجام با چهرۀ خودت یکی شده است؟ خاطره چگونه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تواند ما را بفریبد و نجات بدهد و راهنمایی بکند؟ ما بعد از چشیدن طعم شر چگونه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانیم معصومیت خود را حفظ کنیم؟ چگونه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانیم کسانی را که زخمی درمان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ناپذیر بر ما زده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اند عفو کنیم؟ چگونه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانیم زبانی ابداع کنیم که سیاسی هست اما با زبان رساله‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها فرق دارد. چگونه روایت کنیم داستان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هایی را که هم مردم‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌پسند است و هم پیچیده در ابهام است، داستان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هایی که مخاطبانی انبوه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌فهمندش و با این همه نوعی تجربه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ورزی در سبک نیز هست، و رمزآمیز است و در عین حال دربارۀ مسائل مبرم انسان است؟

مرگ و دختر جوان زمانی به زبان انگلیسی منتشر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود که بشریت دستخوش تغییراتی خارق‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌العاده شده است، زمانی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌که از یک سو امید فراوان به آینده داریم و از سوی دیگر در مورد آنچه آینده خواهد آورد سردرگم شده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ایم. از آن بخش مغروق بشریت کمتر سخن می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گوییم، منظور من آن بخشی است که از مرکز قدرت دور است اما در جوار کانون مصائب می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌زید و در آنجا گزینش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های اخلاقی ماهیت آنچه را که در راه است و نیز آنچه را که قرار است به تعویق بیافتد تعیین می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند. در چنین زمانه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای که سرزمین‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های دورافتاده و فلاکت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌زده گویی از دیدرس ما ناپدید می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شوند من امیدوارم فکرکردن به پائولیناها، ژراردوها و روبرتوهای این جهان، اگر شده ذره‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای به ما کمک کند تا در خلوت خودمان تأمل کنیم و ببینیم به کدام یک از این سه نفر بیشتر شباهت داریم و زندگی ما با همۀ انزوایی که داریم تا چه حد در زندگی این سه شخصیت نمایش داده شده است. همچنین امیدوارم که در نهایت دریابیم آن احساسی که به هنگام تماشای این سه غریبۀ اهل شیلی به ما دست می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهد، آن دردی که همراه با این شخصیت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها حس می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنیم دقیقاً همان لرزه بر پیکر بشریت است که آن را شناسایی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌نامیم و این شناسایی پلی است بر این کرۀ تقسیم‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شدۀ خودمان.

مترجم: عبدالله کوثری


اگر خواننده جدید سایت «یک پزشک»  هستید!
شما در حال خواندن سایت یک پزشک (یک پزشک دات کام) به نشانی اینترنتی www.1pezeshk.com هستید. سایتی با 18 سال سابقه که برخلاف اسمش سرشار از مطالب متنوع است!
ما را رها نکنید. بسیار ممنون می‌شویم اگر:
- سایت یک پزشک رو در مرورگر خود بوک‌مارک کنید.
-مشترک فید یا RSS یک پزشک شوید.
- شبکه‌های اجتماعی ما را دنبال کنید: صفحه تلگرام - صفحه اینستاگرام ما
- برای سفارش تبلیغات ایمیل alirezamajidi در جی میل یا تلگرام تماس بگیرید.
و دیگر مطالب ما را بخوانید. مثلا:

سازه‌ها و چیزهایی که حس مگالوفوبیای ما را به شدت تحریک می‌کنند – گالری عکس

مگالوفوبیا اصطلاحی است که برای توصیف ترس شدید و غیرمنطقی از اشیاء یا چیزهای بزرگ استفاده می‌شود. کلمه "مگالوفوبیا" از ترکیب دو کلمه یونانی "مگالو" به معنای بزرگ  و "فوبیا" که به معنی ترس یا بیزاری قوی است، گرفته شده است.افراد مبتلا به…

عکس‌های تاریخی که با دیدن آنها درمی‌مانیم که آنها واقعا در گذشته گرفته شده‌اند یا در یک آینده بهتر و…

گذشته بهتر بود یا آینده. این یک سوال باستانی است. معمولا ما تصور می‌کنیم که ترجیح دادن گذشته، تنها یک حس نوستالژیک خام است. چیزی که بن‌مایه فیلم نیمه‌شب در پاریس هم بود.اما گاهی ما پیش خودمان فکر می‌کنیم که این ترجیح و دوست داشتن، شاید…

باز هم نمونه‌هایی از معماری بد که آنقدر جلب توجه کرده‌اند که شهره اینترنت شده‌اند!

طراحی بد داریم تا طراحی بد. شاید پشت برخی از اینها اصلا طراحی‌ای هم در کار نبوده و همه چیز بداهه پیش رفته است یا حاصل اخنتلاف مهندس طراح داخلی و خارجی و کارفرمایی بوده که فکر می‌کرده همه چیز را می‌داند یا شاید هم دستور کارفرمایی بوده که…

کودکی که از کتابخانه عمومی شهر می‌خواستند بیرون بیندازندش، اما فضانورد شد!

دو برادر به نام‌ها رونالد (چپ) و کارل مک نیر (راست) با 10 ماه اختلاف در جنوب جدا شده به دنیا آمدند. این دو در دوران کودکی تا بزرگسالی جدایی‌ناپذیر بودند.در سال 1959، رونالد مک نیر 9 ساله به یک کتابخانه عمومی در لیک سیتی در کارولینای…

عکس‌های تصادفی که از شانس خوب عکاس مانند یک تابلو یا یک عکس خیلی حرفه‌ای شده‌اند

عکاس‌های حرفه‌ای گاهی ماه‌ها وقت صرف می‌کنند تا در زمان و مکان مشخصی حاضر باشند و تجهیزاتشان متناسب با نور و سرعت گذر سوژه و فاصله‌شان مناسب باشد تا یک عکس خوب بگیرند.اما گاهی شانس یا فرصت‌طلبی یا آمادگی ذهنی یک عکاس برای کادربندی مناسب…

گالری- تصاویر تبلیغاتی خودروهای ایمپریال کرایسلر در سال‌های 1969 تا 1973

ما بیشتر این عکس‌ها را در فیلم‌ها و کارتون‌ها دیده‌ایم و راستش تعجب می‌کنیم که زمانی خودروی کرایسلر با این طول و عرض و طراحی تولید می‌شد.ایمپریال برند خودروهای لوکس کرایسلر در بازه زمانی سال‌های 1955 تا 1975 و نیز در بازه زمانی سال‌های…
آگهی متنی در همه صفحات
دکتر فارمو / شیشه اتومبیل / نرم افزار حسابداری / خرید سیلوسایبین / هوش مصنوعی / قیمت وازلین ساج / مقاله بازار / شیشه اتومبیل / قیمت ایمپلنت دندان با بیمه /سپتیک تانک /بهترین دکتر لیپوماتیک در تهران /بهترین جراح بینی در تهران / آموزش تزریق ژل و بوتاکس / دوره های زیبایی برای مامایی / آموزش مزوتراپی، PRP و PRF /کاشت مو / مجتمع فنی تهران /قیمت روکش دندان /خدمات پرداخت ارزی نوین پرداخت / درمان طب / لیست قیمت تجهیزات پزشکی / دانلود آهنگ / سریال ایرانی کول دانلود / دانلود فیلم دوبله فارسی /داروخانه اینترنتی آرتان /اشتراك دايت /فروشگاه لوازم بهداشتی /داروخانه تینا /لیفت صورت در تهران /فروش‌ دوربین مداربسته هایک ویژن /سرور مجازی ایران /مرکز خدمات پزشکی و پرستاری در منزل درمان نو /توانی نو / ثبت برند /حمل بار دریایی از چین /سایت نوید /پزشک زنان سعادت آباد /کلاه کاسکت / لمینت متحرک دندان /فروشگاه اینترنتی زنبیل /ساعت تبلیغاتی /تجهیزات پزشکی /چاپ لیوان /خرید از آمازون /بهترین سریال های ایرانی /کاشت مو /قیمت ساک پارچه ای /تولید محتوا /دانلود نرم افزار /
10 نظرات
  1. maryam می گوید

    فکر کنم ازاین نمایشنامه ایرانی ها هم یه اقتباسی کرده باشند چون یه تله فیلم که اسمش یادم نیست ولی شخصیتاش: یکتا ناصر بود و مهدی آقایی به عنوان همسر و اگه اشتباه نکنم آتیلا پسیانی به عنوان شکنجه گر ساواک دیدم که دراون شخصیت زن از صدای اون مرد می شناسدش و شروع به اعتراف گرفتن از شکنجه گره میکنه و…

    1. سیما می گوید

      من کتاب رو نخوندم ولی فیلم رو دیدم و خیلی هم روم تأثیر گذاشت.

      غیر از این تله فیلم که نصف و نیمه دیدمش و فکر کنم توش اشاره ای به اقتباس هم نکرده بود (و توش خانمه از بوی پیپ مرده متوجهش میشه و شوهر خانومه به خاطر کلکسیون پیپ آقاهه حرف خانومش رو باور میکنه) یه نمایش نامه رادیویی هم بود که البته فکر کنم به اقتباسی بودن کارشون اشاره کرده بودن.
      تله فیلم حسابی و نمایش رادیویی نسبتا زیاد جزئیات رو تغییر داده بودن و به اصطلاح قابل پخشش کرده بودند.

    2. مجيد می گوید

      فکر کنم شکنجه گره تو فیلم،‌داریوش فرهنگ بود، نه؟

      1. حسین می گوید

        بله، کاملا درست گفتید داریوش فرهنگ آن نقش رو بازی کردند

    3. بهمن می گوید

      اسم اقتباس ایرانی بود: روز برمی‌آید
      ساخته بیژن میرباقری

  2. کیان می گوید

    با این بهانه، پیشنهاد میکنم به کورتت سازهای زهی شوبرت با همین نام گوش بدید.

    Franz Schubert: String Quartet No. 14 – Death and the Maiden

    بخش ها و اطلاعات بیشتر در ویکیپدیا
    http://en.wikipedia.org/wiki/String_Quartet_No._14_(Schubert)

  3. بهمن می گوید

    این مقاله قبلا جایی چاپ شده بوده یا اختصاصا برای این وبلاگ ترجمه شده؟

    1. علیرضا مجیدی می گوید

      در چند نشریه کاغذی چاپ شده بود، مترجم هم بسیار نامدار و شناخته شده هستند.

  4. پروین می گوید

    دیدن این سریال جذاب و سرگرم کننده را به رمان خوانان و طرف داران فیلم توصیه می کنم.
    Mad Men
    نویسنده فیلمنامه ماتیو واینر
    این سریال از سال ۲۰۰۷ ساخته شده و آخرین فصل آن امسال ۲۰۱۴ در شبکه AMC نمایش داده شد.
    سریال سرگذشت مردی ست با هویت ساختگی و گذشته ی نامطلوب که در حال حاضر مدیر یک شرکت برزگ تبلیغاتی در نیویورک خیابان مدیسن آونیو، از اواخر سالهای پنجاه میلادی است. «مد من» مخفف مردان (خیابان) مدیسن است که کارکنان شرکت تبلیغاتی به طنز بر خود گذاشته اند. در هر قسمت از سریال، تماشاچی ضمن شناخت شخصبت اصلی فیلم «دان دراپر» Don Draper و خانواده اش و دیگر کارکنان شرکت تبلیغاتی، با تاریخ و روزمرگی زندگی امریکایی سالهای شصت و هفتاد میلادی آشنا می شود. درگیری های کارکنان و اختلافات و روابط آنان و شخصیت های سریال با صحنه ها و جزئیات دیدنی و زییا به نمایش گذاشته می شود و تماشاجی جدی فیلم و سریال را کاملا راضی نگه می دارد و مشتاق به تماشای فصل بعدی فیلم می نشیند

    1. پروین می گوید

      برای آشنایی بیشتر پیوند زیر کمک کننده خوب ست
      http://www.imdb.com/title/tt0804503/

ارسال یک پاسخ

آدرس ایمیل شما منتشر نخواهد شد.

••4 5