الگوریتم هوشمندانه‌ای که می‌تواند حتی در عکس‌های تگ نشده هم شخصی را پیدا کند
کاربران اینترنت و به خصوص شبکه‌های اجتماعی ممکن است بارها سعی کرده باشند، عکس یک شخص را پیدا کنند، اما موفق نشده باشند و این به خاطر این است که الگوریتم‌های جستجو، بیشتر مواقع، تنها وقتی یک عکس برچسب (تگ) خورده باشد، قادر به پیدا کردن عکس هستند.
اما الگوریتم جدیدی که توسط پرهام اعرابی و دانشجوی او -ران اپل- ابداع شده است، ممکن است این وضعیت را تغییر بدهد پرهام اعرابی، استاد دپارتمان مهندسی کامپیوتر و الکترونیک دانشگاه تورنتو است.
بگذارید مثالی بزنم: فرض کنید که عکس با پدر و مادر خود گرفته‌اید و در شبکه‌های اجتماعی در این عکس، نام پدر شما برچسب نخورده باشد. به طور معمول اگر به دنبال عکس‌های پدر خود بگردید، الگوریتم‌های عادی، این عکس را فهرست نمی‌کنند.
اما الگوریتم پرهام اعرابی، کار جستجو را به شیوه معول انجام نمی‌دهد.
کارکرد الگوریتم را می‌شود در دو مرحله خلاصه کرد:
1- الگوریتم ابتدا از طریق ظاهر شدن افراد در مکان‌هایی مانند ساحل، رستوران، اماکن سیاحتی و … متوجه می‌شود که یک سری اشخاص به هم نزدیک هستند، با هم دوستند یا عضو یک خانواده هستند.
2- در هنگام جستجو، در عکس‌های برچسب‌نخورده هم جستجو می‌کند و الویت را به جستجو در عکس‌هایی می‌دهد که در آنها اشخاص خیلی نزدیک به یک فرد حضور داشته باشند.
به عبارت دیگر الگوریتم یک گراف از برچسب‌ها بر اساس میزان نزدیکی آنها با هم می‌سازد. حالا در هنگام جستجو، الگوریتم علاوه بر ارائه نتایج بر اساس عکس‌های برچسب‌خورده، دنبال عکس‌های برچسب‌نخورده هم می‌گردد.
از آنجا که الگوریتم می‌داند هر شخص با چه کسانی بیشتر نزدیک است نشست و برخاست می‌کند، می‌داند در کدام عکس‌های برچسب‌نخورده، بیشتر متمرکز شود.
اگر کار اول، یعنی تعیین میزان نزدیکی اشخاص به هم انجام نشود، جستجو به شیوه معمول، حتی با فناوری پردازش و شناسایی چهره، خیلی دشوار و زمان‌بر است و مستلزم صرف نیروی پردازشی زیاد است. اما این الگوریتم، کار را ساده‌تر می‌کند و جستجو را محدود به عکس‌هایی می‌کند که در آن شانس حاضر بودن یک فرد بیشتر است.
به این ترتیب جستجو در میلیاردها عکس شبکه‌های اجتماعی بسیار ساده‌تر می‌شود، در حال حاضر رابط کاربری برنامه پرهام اعرابی، ساده است و برنامه در مرحله پژوهشی خود است، اما می‌شود انتظار داشت که این الگوریتم در آینده نزدیک در بدنه شبکه اجتماعی عظیم فیس‌بوک هم بتواند قرار بگیرد.
البته این الگوریتم به شرطی این کار رو انجام میده که در پروفایل کاربر مربوطه تعدادی از عکسها تگ خورده باشند. اگر با پروفایلی پر از عکس هایی مواجه باشیم که هیچکدوم تگ نخورده باشند به ناچار مجبور به استفاده از الگوریتم‌های پردازش چهره میشیم.
آقا فرشاد شما چرا کلا همه ی پست ها کامنت می نویسید؟
هر جا میریم کامنت شما هست.
بهتر نیست بیشتر به وبلاگ و سایت خودتان برسید؟ 🙂
راستش مدت زیادیه یک پزشک یکی از اصلی ترین ایستگاه‌های من توی وبگردی هست. باور دارم کاربری که از سایتی خوشش میاد و از مطالبش چیز یاد میگیره برای قوت قلب وبلاگ‌نویس هم که شده باید در بحث شرکت کنه. من خیلی دوس دارم با همفکرهام در این کامنت‌ها تبادل نظر داشته باشم ولی نمیدونم چرا کسی پا نیست!
در مورد فرمایش دومتون باید عرض کنم من در حدی نیستم که بخوام برای خودم وبلاگ داشته باشم، اون هم در این سطح. شاید هم خیلی سخت‌گیرم ولی عاشق این وبلاگ و نویسندگانش و حتی خوانندگانش هستم.
نظر لطفتون هست.
الگوریتم جالبیه
هر چند خیلی وقت پیش به ذهنم اومده بود اما خودم ردش کردم چون نمیتونه الگوی خوبی باشه
مثلا من خودم معمولا با کسی عکس میندازم صمیمیم و کنار هم هستیم و با خیلیا اینطورم در همه اماکن حالا با توضیح شما بعید میدونم بتونه مفید باشه
البته برا کسانی که دایره افراد درون عکساشون خیلی پایینه میتونه کمک باشه
خوب نتیجه بیشتر بر پایه شانس هستش