بریده‌ای از کتاب دوم تریلوژی «عطش مبارزه»

توجه: اگر کتاب اول یا قسمت اول فیلم عطش مبارزه را نخوانده‌اید یا ندیده‌اید، نخست این یادداشت من را بخوانید.

چند روزی بیشتر به زمان نمایش قسمت دوم فیلم عطش مبارزه باقی نمانده است. کارگردان این فیلم فرانسیس لارنس است. این بار کار کتنیس اوردین که در مسابقه شماره 74‌ام به گونه‌ای شگفت‌انگیز و بی‌سابقه به همراه پیتا ملارک برنده شده‌اند و بذر امید در دل مردم «مناطق» در مقابل دیکتاتوری کاپیتول افشانده‌اند، کارشان از قسمت اول هم دشوارتر است.

اما اگر اهل کتاب هستید، توصیه می‌کنم حتما سه کتاب سری عطش مبارزه را تتوسط شبنم سعادت به فارسی برگردانده شده‌اند، بخوانید. (خرید آنلاین کتاب)

شاید جزو آن دسته‌ای هستید که فکر می‌کنند، فیلم‌های اقتباسی در زمانی کوتاه و بدون دردسر، همه محتوای کتاب را وارد ذهن شما می‌کنند. اما باید بگویم به دلایل مختلف خواندن یک کتاب، قابل مقایسه با دیدن فیلم اقتباسی‌اش نیست، دلایل واضح هستند، بدیهی‌ترین آنها زمان کوتاه فیلم و اجبار برای کوتاه کردن صحنه‌ها است.

فیلم‌ها گرچه به لحاظ بصری و جلوه‌های ویژه از دیدن صفحات متنی لذت‌بخش‌تر هستند، اما هیچ چیز جای تخیل فعال شما را وقتی یک کتاب را می‌خوانید و شخصا چهره‌ها و لوکیشن‌ها را در ذهن می‌سازید، نمی‌گیرد.

از همه مهم‌تر گاهی مفاهیم و معانی ژرف یک داستان، در پوسته ظاهری و پر رنگ و لعاب آن گم می‌شود.

به هر حال ما منتظر هستیم قسمت دوم فیلم عطش مبارزه را هم ببینیم و ببینیم کارگردان و ستاره فیلم -جنیفر لارنس- این بار چقدر راضی‌مان می‌کنند.

بریده‌ای از کتاب دوم تریلوژی «عطش مبارزه»

داستان از زبان دوشیزه «اوردین» روایت می‌شود. در این فصل رییس‌جمهور اسنو به دیدن اوردین آمده است:

در نظر من رییس‌جمهور «اسنو»، باید مقابل ستون‌های مرمرین که با پرچم‌های بزرگ آذین شده، دیده شود. دیدن او توی اتاق در حالی که با اشیاء معمولی احاظه شده، تکان‌دهنده است.

این جا چه کاری می‌تواند داشته باشد؟ ذهنم با سرعت به روزهای افتتاحیه سایر کاروان‌های پیروزی بازمی‌گردد. یادم می‌آید خراج‌های برنده را همراه مربی‌ها و طراح‌هایشان می‌دیدیم. حتی گاهی بعضی از مقام‌های عالی‌رتبه دولتی هم حضور داشتند. اما هرگز رییس‌جمهور اسنو را ندیده‌ام. او فقط در جشن‌های کاپیتول شرکت می‌کند. همین و بس.

اگر این همه راه را از شهر خودش تا این جا سفر کرده، تنها یک معنی می‌تواند داشته باشد. توی دردسر جدی افتاده‌ام. و اگر من توی دردسر افتاده‌ام، پس خانواده‌ام هم افتاده‌اند.

من مسابقات آزاردهنده و زجرآور عطش مبارزه را دور زده بودم، کاری کردم کاپیتول احمق به نظر برسد و در نتیجه قدرت و سلطه‌اش را تضعیف کرده بودم.من فقط سعی کرده بودم خودم و پیتا را زنده نگه دارم. هرگونه عمل حاکی از نافرمانی و طغیان کاملا اتفاقی بود. اما قوتی کاپیتول فرمان می‌دهد که تنها یک خراج می‌تواند زنده بماند و تو جسارت تردید و مخالفت داشته باشی، گمان می‌کنم خودش  نافرمانی به حساب می‌آید. تنها دفاعم این بود که تظاهر کنم از عشقی پرشور و حرارت نسبت به پیتا دیوانه شده و اختیار عقل از کف داده بودم. بنابراین به هر دوی ما اجازه داده شد، زنده بمانیم. برنده اعلام شویم. به خانه برویم و جشن بگیریم، برای دوربین‌ها دست تکان بدهیم و خداحافظی کنیم و در نهایت به حال خود گذاشته شویم، تا الان.

به او (رئیس‌جمهور اسنو) خوشامد نمی‌گویم یا صندلی تعارفش نمی‌کنم. حرفی نمی‌زنم. در حقیقت طوری با او رفتار می‌کنم انگار یک مار واقعی است، ماری زهرآگین. بی‌حرکت می‌ایستم، نگاهم رویش قفل شده است.

می‌گوید: فکر می‌کنم اگر توافق کنیم که به همدیگر دروغ نگوییم کل مسأله بسیار ساده‌تر می‌شود، نظرت چیست؟

– بله، گمان می‌کنم وقت هم بیهوده گرفته نمی‌شود.

– مشاورانم نگران بودند که تو بدقلق و سرسخت باشی، اما تو قصد نداری بدقلقی کنی، داری؟

– نه.

– من هم به آنها همین را گفتم. گفتم دختری که اینقدر تلاش کرده تا زندگی‌اش را حفظ کند، تمایلی ندارد تا آن را دودستی دور بیندازد. و از سویی به خانواده‌اش هم فکر می کند. مادرش، خواهرش و تمام آن … عموزاده‌ها.
من یک مشکلی دارم، دوشیزه اوردین! مشکلی که از وقتی شما آن توت‌های سمی را در میدان مسابقه رو کردید، شروع شد.

– آن همه لحظه‌ای بود که که حدس می‌زدم اگر مسابقه‌گردان‌ها قرار باشد از میان تماشای خودکشی من و پیتا، که به معنی نداشتن برنده بود، و دادن اجازه زنده ماندن به هر دوی ما یکی را انتخاب کنند، گزینه دوم را برمی‌گزینند.

– اگر مسابقه‌گردان ارشد – سنکا کرین- عقل توی سرش داشت، باید شما را همان موقع خاکستر می‌کرد. اما متأسفانه یک رگه احساساتی داشت. بنابراین تو اینجا هستی. می‌توانی حدس بزنی او کجاست؟

سرم را به علامت تأیید تکان می دهم، زیرا از حالتی که او می‌گوید واضح است که سنکا کرین اعدام شده است.

می‌گوید: بعد از آن، کار نمی‌شد کرد جز اینکه بگذاریم نمایش کوچولویت را اجرا کنی. و از حق هم نگذریم تو هم با آن نقش دختر مدرسه‌ای مجنون عاشق، خیلی خوب عمل کردی. مردم کاپیتول هم قانع شده بودند، متأسفانه، توی مناطق همه گول نمایشت را نخوردند.

ادامه  می‌دهد: در تعدادی از مناطق، مردم حقه کوچکی که با توت‌ها زدی را به چشم یک نافرمانی و تمرد نگاه می‌کنند، نه رفتاری از روی عشق. و اگر از میان تمام مناطق دختری از منطقه دوازده می‌تواند رودرروی کاپیتول بایستد و صحیح و سالم برود پی زندگی‌اش، چه چیزی مانعشان می‌شود که آنها نیز چنین کاری نکنند؟ چه چیزی، از یک مثلا ، شورش، جلوگیری می‌کند؟

– شورش شده است؟

– نه هنوز. اما اگر اوضاع عوض نشود، خواهد شد. و همه می‌دانند شورش‌ها به انقلاب منتهی شده‌اند. هیچ می‌دانی معنی‌اش چیست؟ چند نفر  می‌میرند؟ آنهایی که باقی می‌مانند با چه شرایطی روبرو می‌شوند؟ اگر تنها مدتی کوتاه کاپیتول تسلط خود را بر مناطق از دست بدهد، کل دستگاه از هم می‌پاشد.

می‌گویم: اگر یک مشت توت می‌تواند آن را به زیر آورد، پس باید خیلی آسیب‌پذیر و ضعیف باشد؟

– آسیب‌پذیر است، اما  نه آن طوری که که تو تصور می‌کنی.

– من قصد نداشتم هیچ شورشی را شروع کنم.

– حرفت را باور می‌کنم. مهم نیست. طراحت توی انتخاب لباس‌ها پیشگو از آب درآمد. کتنیس اوردین، دختر آتشین، تو جرقه‌ای به وجود آوردی، که اگر به حال خودش رها شود، شاید به دوزخی مبدل شود که پانم را نابود کند.

– چرا همین الان مرا نمی‌کشید؟

– در ملآ عام؟ این کار تنها زبانه‌های آتش را شعله‌ورتر می‌کند.

– پس یک تصادف ترتیب دهید!

– کی باور می‌کند؟ خودت هم ببینی باورت نمی‌شود.

– پس می‌خواهید چه کار کنم؟ همان کار را می‌کنم؟

– کاش به همین سادگی بود …