پشت پرده نمایش هوایی فوق‌العاده گوگل در همایش توسعه‌دهندگان

زمانی که دو شب پیش، سرگئی برین در جریان همایش توسعه‌دهندگان گوگل، روی صحنه شتافت، با عینک گوگل ظاهری شبیه «تونی استارک» فیلم مرد آهنی پیدا کرده بود، او می‌خواست برنامه فوق‌العاده‌ای را به حاضران نشان بدهد، برنامه‌ای که ترکیبی از استفاده از فناوری گوگل و عملیات بی‌باکانه زنده بود.

گروهی از چتربازها و دوچرحه‌سوارها و بندبازها، در برنامه‌ای که به صورت زنده برای شرکت‌کنندگان همایش پخش می‌شد، کارهایی انجام دادند که بیشتر شبیه سکانسی از فیلم «مأموریت غیرممکن» بود تا قسمتی از دموی عینک گوگل!

تا اینجای کار را تا حالا شما به احتمال زیاد خوانده‌اید یا در یوتیوب تماشا کرده‌اید، اما چیزی که کمتر در مورد آن صحبت شده است، دشواری‌ها و چالش‌هایی بود که گوگل باید بر آنها غلبه می‌کرد، یکی از دشواری‌های این بود که چگونه اینترنت را به آسمان جایی که حدود 1200 متر از زمین فاصله دارد، برسانند.

جالب است بدانید که برای نخستین بار بود که به چتربازهایی که لباس‌های ویژه به شکل بال در بر داشتند اجازه داده شده بود که در آمریکا از کشتی هوایی زپلین به پایین بپرند.

یکی از مشکلات این بود که عینک‌ها برای این کار طراحی نشده بودند، شما تصور کنید کسی را که این عینک را به چشم بزند و قرار باشد با سرعت 320 کیلومتر در ساعت در جایی که خورشید به روشنی می‌درخشد، حرکت کند. در آزمایشی که روی زمین انجام شده بود، ‌مهندسان دریافته بودند که نور خورشید ممکن است باعث تداخل با کار عینک‌ها شود. راه حلی که برای این مشکل در نظر گرفته شده بود استفاده از فیلم فتوکرومیک روی عینک بود.

اما مشکل بزرگ‌تر همان طور که گفته شد، رساندن اینترنت به آن ارتفاع بود، در شهری که آنتن‌دهی در سطح خیابان‌ها هم گاهی مشکل دارد، برطرف کردن این مشکل اصلا آسان نبود. راه حلی که در ابتدا در نظر گرفته شد، این بود که با استفاده از یک هات‌اسپات MiFi 4G LTE و اتصال آن به یک دیش، اینترنت را به آن بالا بیاورند. در مراحل ابتدایی برای آزمایش این شیوه، به جای دیش از یک ماهی‌تابه استفاده شد! اما این ایده مناسب تشخیص داده نشد و گوگل از سیستم اتصال اینترنتی میکرو ویو نقطه به نقطه در محدوده فرکانس‌های رادیویی استفاده کرد.

بعضی از پرش‌کننده‌ها، آنتن‌هایی روی لباس ویژه خود داشتند که به آنها اجازه می‌داد تصاویر ویدئویی عینک گوگل را به پایین پخش کنند. بعضی‌ها هم از سیستم IP over RF بهره می‌بردند.

روی سقف محل همایش، کارکنان گوگل، دیش‌های شلجمی 90 سانتیمتری نصب کرده بودند.

از مسائل فناوری که بگذریم، سؤالی که مطرح می‌شود این است که گوگل چگونه اجازه انجام چنین عملیات خطرناک و غیرقابل پیشبینی‌ای را در سانفرانسیسکو از مقامات گرفته بود؟! قدر مسلم، گوگل پولی برای گرفتن این اجازه پرداخت نکرده بود، گوگل گرچه برای استفاده از نیروهای پلیس و گرفتن اجازه‌‌های دیگر به شهرداری مقداری هزینه پرداخت کرده بود، اما گرفتن اجازه این عملیات هوایی با پول انجام نشد.

تصور می‌شود مشارکت و نزدیکی گوگل با ناسا و همچنین شهردار سانفرانسیسکو در گرفتن این اجازه، مؤثر بوده باشد. گوگل برای انجام این عملیت حتما باید اجازه اداره هوانوردی فدرال را می‌گرفت، پرش‌کننده‌ها باید از قوانین خاصی تبعیت می‌کردند، در ارتفاع مقرر چترهایشان را باز می‌کردند و قوانینی باید در مورد ارتباط خلبان و مرکز کنترل ترافیک هوایی رعایت می‌شد. مطابق یکی از قوانین بالن‌های زپلین zeppelin اجازه ندارند که وقتی در هوا هستند، در خود را باز کنند، اما گویا گوگل با مذاکره با اداره هوانوردی، توانسته بود تغییراتی در این قانون بدهد.

سرانجام نمایش هوایی 4 دقیقه‌ای با موفقیت به اتمام رسید، یک هلیکوپتر، یک کشتی هوایی زپلین برای انجام نمایش به کار رفتند، در مجموع 25 دوربین عملیات را پخش کردند که شامل 11 نمونه ابتدایی عینک گوگل، 10 دوربین در بالا و سه دوربین روی سقف محل همایش و البته عینک جناب سرگئی برین بود!

منابع: + و +